Žďár nad Metují
W kolejności druga największa wieś polickich posiadłości, jest jedną z najstarszych w tym regionie (sądząc według nazwy, która oznacza karczowanie lasu ogniem). Niemniej jednak musimy trzymać się faktu, że została założona w pierwszej połowie XIII wieku w dolinie przy Pěkovskim potoku w kierunku zachodnim od Policy.
Pierwsza pisemna wzmianka o Žďárze znajduje się w dokumencie króla Václava IV z roku 1395, który potwierdza przywileje klasztoru břevnovskiego i wymienia miasteczka oraz wsie należące do jego majątku. Przywilej podaje między innymi przegląd majątku klasztoru w Policy – klasztor, miasteczko, kościół (farny?) wyliczając też wsie należące do polickich włości klasztornych, między innymi również Žďár(„ villa Zdar”). W tym dokumencie Police jest po raz pierwszy oznaczona jako miasteczko („oppidium“), a jest to pierwsza pisemna wzmianka także o większości wymienionych wiosek.
Najstarszy urbarz z roku 1406 podaje, że w Žďárze powierzchnia gruntów wynosi 10 łanów i 4 pręty pola. Ponieważ w czasach początkowego osiedlenia każdemu należał się jeden łan pola, można zakładać, że na początku było prawdopodobnie 10 kolonizatorów. Z każdego łanu pola płacono 16 groszy rocznie, należało też oddać z niego 1 1/2 korca zboża, dwa kurczaki oraz 12 jajek na Wielkanoc. Dalej gospodarze musieli trzykrotnie orać, suszyć i zwozić siano, odwozić do stodół pańskie zboże, chodzić na polowania, dostarczyć do klasztoru wóz drewna. Jak dowodzi urbarz, opat Bavor założył nową część wsi „Bavorov”, która niestety zanikła w ciągu walk husyckich i już nikdy nie była odnowiona.
Žďarski młyn, wspominany już początkiem XV wieku nie podlegał zwierzchnictwu. Młynarz rocznie płacił z niego dwukrotnie 4 grosze, 6 kurczaków i wykonywał 6 dni prac pańszczyźnianych. Panský młyn, który przypadł zwierzchnictwu jako spuścizna po osobie zmarłej bezpotomnie, był spustoszony, dlatego opat Otmar polecił wybudować nowy.
W ciągu walki siedmioletniej był Žďár często świadkiem starć wojennych i wypraw wojskowych. Na przykład w roku 1745 tutaj obozowała mała armia pruska, a w grudniu 1760 wojsko austriackie. Z powodu popełnienia różnych okrucieństw wobec ludności podczas wycofywania się, stracono tutaj 5 żołnierzy.
Niewątpliwie najbardziej wartościową rzeźbą na ziemiach žďarskich jest grupa rzeźb nad bukowickim młynem „Chrystus na górze Oliwnej“. Według podania zbudował ją na rozkaz Benedyktynów Špulák ze Žďáru, który z powodu wyznania wyemigrował. Kiedy wrócił po dwu latach, musiał odbyć pokutę i na miedzy swej posiadłości zbudować posąg tak, żeby był widoczny z okien polickiego klasztoru. Rzeźba jest artystycznie niezwykle cenna, późno-renesansowa plastyka nieznanego autora, z wpływem włoskiego manieryzmu z pierwszej połowy XVII wieku.
Na Ostašu stał od roku 1720 kościół św. Krzyża. Został zburzony w roku 1787 podczas reform Józefa II. W roku 1859 kościół odbudowano, a na koszt Celestina Velca przebudowano go na kaplicę. W roku 1881, na koszt Augustina Kejdany, dobudowano do kaplicy wieżę i zawieszono dzwon.
Rewolucyjny rok 1848 wywołał liczne zmiany również w Žďárze. Wydano ustawę o zniesieniu poddaństwa i ciężaru pańszczyźnianego, ustawę o uwolnieniu z poddaństwa. Po wydaniu ustawy o tymczasowej strukturze gminnej Žďár stał się równoprawną i samodzielną miejscowością, która na swoim terenie katastralnym swobodnie decydowała w sprawach własnego samorządu. Podlegała politycznemu obwodowi Broumov i sądowemu obwodowi Police nad Metuji. Do Žďáru przyłączone były sąsiednie miejscowości Metuje i Maršov. Te zyskały samodzielność w roku 1891. Do Žďáru należała także osada Ostaš.
Kilka dat z życia gminy: w roku 1824 wybudowano w Žďárze szkołę, w roku 1879 założono ochotniczą straż pożarną, w roku 1890 amatorskie stowarzyszenie teatralne, w roku 1897 wydział Północnoczeskiej Jedności Narodowej, w roku 1909 stowarzyszenie oszczędnościowo - pożyczkowe „Kampelička”. W roku 1913 gminę zelektryfikowano, a w roku 1908 założono Towarzystwo Gimnastyczne „Sokól”.
W roku 1843 Žďár z osadą Ostaš liczył 587 obywateli w 82 domach. Spis ludności w roku 1921 wykazał powierzchnię katastru 458 ha, 121 domów ( z tego na Ostašu 7), 293 mężczyzn, 339 kobiet, w tym 600 Czechów, 32 Niemców, 312 wyznania rzymskokatolickiego, 83 czechomorawskiego , 1 ewangelickiego, 34 bez wyznania.
