Bukovice
Wieś Bukovice została założona około połowy XIII wieku przy trakcie z Police do Broumova, przy zlewisku strumieni Pěkovski i Hlavňovski. Pierwsza wzmianka pisemna o Bukovicy (nazwa wsi pochodzi zapewne od licznych lasów bukowych w okolicy) znajduje się w dokumencie króla Václava IV z roku 1395, który potwierdza przywileje klasztoru břevnovskiego i wymienia miasteczka oraz wsie należące do jego majątku. Przywilej podaje między innymi przegląd majątku Benedyktynów w Policy – klasztor, miasteczko, kościół (farny?) wyliczając też wsie należące do polickich włości klasztornych, między innymi również Bukovice („villa Bukowycze”).
Najstarszy urbarz z roku 1406 podaje, że w Bukovicy powierzchnia gruntów wynosi 5 łanów i 11 prętów pola. Ponieważ w czasach początkowego osiedlenia każdemu należał się jeden łan pola, można zakładać, że na początku było prawdopodobnie pięciu kolonizatorów. Z każdego łanu pola płacono 20 groszy rocznie (na św. Jerzego i na św. Havla), należało też oddać z niego półtora korca zboża (w równych proporcjach żyto, pszenicę i owies), dwa kurczaki oraz 12 jajek na Wielkanoc. Dalej gospodarze musieli suszyć i zwozić siano, trzykrotnie orać, odwozić do stodół pańskie zboże, chodzić na polowania, dostarczyć do klasztoru wóz drewna. W Bukovicy znajdował się jeszcze dwór pański z folwarkiem, którego posiadłość rozkładała się między Klučkiem i Ledhujem. Poza tym w centrum wsi stał młyn będący jej własnością. Ponieważ młyn podczas wojny trzydziestoletniej opustoszał, opat Otmar przykazał w roku 1710 postawić nowy.
Czasów powstania chłopskiego w roku 1680 dotyczy wzmianka o sołtysie bukovickim Janowi Krtičce, który był członkiem delegacji wysłanej z Police do Miletina na urząd wojewódzki, żeby złożyła tam skargę na zwierzchnictwo. Krtička został za to skazany na dwa lata ciężkich prac przy budowie fortyfikacji.
Według nowego urbarza z roku 1727 w Bukovicy było 8 wieśniaków, 3 ogrodników, 7 chałupników i jeden karczmarz. Mieszkańcy Bukovic odrabiali pańszczyznę na włościach klasztornych w Policy. Jeden z wieśniaków miał obowiązek wozić zarządcę polickich włości aż do odległych gospodarstw benedyktyńskich w Hloupnie i Novym Bydžovie, bądź w Trhovej Zahrádce koło Humpolca. Obowiązek ten później zniesiono, a wieśniak musiał udostępnić opatowi przyprzążkę aż do odległości 18 mil. W okolicy wsi znajdowało się wiele stawów rybnych, a tuż obok niej staw Bukovicki, pod nim staw nazywany Długi. Za Bukovicą, pod górą Ostaš, był staw nazywany Šedkovski, przy którym w roku 1721 założono dwa rybniczki hodowlane.
Bukovice, usytuowana przy głównym trakcie, była częstym świadkiem wypraw wojennych, szczególnie w okresie wojny siedmioletniej, na przykład w sierpniu 1745 roku, kiedy pruskie wojsko obozowało na polach pod Klučkiem. W roku 1813 widziała liczne obce armie koalicji antynapoleońskiej. Przemaszerowało tamtędy 30 tysięcy żołnierzy pruskiego wojska, a jeszcze 46 tysięcy wojaków armii rosyjskiej, którzy nocowali z reguły na polach pod Klučkiem. Wioska doświadczyła też wyprawy wojsk pruskich w roku 1866, kiedy między Bukovicą a Pěkovem pod Ostašem wybudowano wielkie obozowisko polne.
Wiosną 1775 roku poddani z okręgu północno wschodnich Czech podburzyli ludność do buntu, który w efekcie rozrósł się do największego powstania w Czechach w okresie późnego feudalizmu. Bodźcem buntu stały się patenty pańszczyźniane Marii Teresy, nazywane regulatywami, za pośrednictwem których przygotowywano reformę urbarialną. Zwierzchnictwo owe patenty taiło przed poddanymi, ponieważ obawiało się rozruchów, a reformę starało się bojkotować nieustannie ją odkładając. Na Policku, pod dowództwem Karla Dostála z Bělego, w buncie brali udział wieśniacy z wszystkich wiosek.
„Opis królestwa czeskiego...” autorstwa Františka Palackiego z roku 1843 podaje, że Bukovice (Bukawitz) liczy 277 mieszkańców i posiada 39 domów.
Rewolucyjny rok 1848 przyniósł Bukovicy pewne istotne zmiany. Została wydana ustawa o zniesieniu poddaństwa i brzemion pańszczyźnianych oraz ustawa o uwolnieniu z poddaństwa. Wieśniakom bukovickim przyniosło to liczne ulgi. Jednak po wydaniu w roku 1850 ustawy o tymczasowej strukturze gminnej Bukvice nie stała się równoprawną i samodzielną miejscowością, która na swoim terenie katastralnym mogła swobodnie decydować w sprawach własnego samorządu. Jako osada została włączona do miejscowości Velká Ledhuje przy Policy nad Metują. W takim związku pozostała do roku 1877, kiedy usamodzielniła się. Pierwszym burmistrzem został wybrany J. Šedek.
W roku 1907 bracia Goldmann wybudowali w Bukovicy fabrykę włókienniczą – fa A.Lӧwy.